Ondernemer X is in zijn nopjes; hij heeft een mooie overnamekandidaat gevonden. Deze partij heeft na ondertekening van een non-disclosure agreement (NDA) het informatiememorandum ontvangen en daarop positief gereageerd. De onderhandelingen lopen voorspoedig; niets lijkt een mooie deal in de weg te staan.

Het enige dat Ondernemer X nog te doen staat, is het overtuigen van zijn twee compagnons. Laatstgenoemden houden beiden 7,5% van de aandelen in het geplaatst kapitaal van de target-vennootschap. Zij hebben de aandelen ooit verkregen met de bedoeling om hen te binden aan de vennootschap; X ziet in hen echter niet zijn opvolgers. X houdt de resterende 85% van de aandelen. Dat geeft hem een doorslaggevende stem toch? Zijn compagnons hebben slechts een klein aandeel; die kunnen vast niet dwars gaan liggen.

De zakelijke partners van Ondernemer X zijn echter niet zo happig op deze deal. Ze zijn een aantal jaren jonger dan X en zien voldoende groeimogelijkheden voor de onderneming. Waarom zouden ze nu hun aandelen verkopen aan een derde, bij wie ze nog geen enkel gevoel hebben en waarvan het nog maar de vraag is of het klikt. Ze weigeren dan ook hun medewerking aan deze transactie en willen hun aandelen behouden.

De overnamekandidaat is echter helder; het is alles of niets. Hij voelt er niets voor om een deel van de aandelen bij de compagnons te laten zitten. Kan Ondernemer X hun medewerking afdwingen?

Of er een aandeelhoudersovereenkomst is, vraagt de adviseur van X. En zo ja; of die overeenkomst een drag along-regeling bevat. “Nee,” zo luidt het antwoord van Ondernemer X; “een aandeelhoudersovereenkomst is er niet”. Hij werkt op basis van goed vertrouwen samen met zijn compagnons. Hij vraagt door naar wat zo’n drag along-regeling dan is.

Mee-verkoopplicht

Wanneer je een aandeelhoudersovereenkomst opstelt, vraag je jezelf doorgaans af of daar een drag along-regeling, vrij vertaald: mee-verkoopplicht, in moet. In een drag along-regeling bepaal je dat wanneer er een aanbod komt van een derde partij op alle aandelen in het geplaatst kapitaal van de vennootschap én een vooraf vastgesteld deel/percentage van de aandeelhouders wil verkopen, de overige aandeelhouders verplicht zijn hun aandelen mee te verkopen.

Of een drag along-regeling redelijk en/of relevant is hangt met name af van de aandelenverhouding binnen de vennootschap. In de situatie waarin twee aandeelhouders allebei 50% van de aandelen houden, kun je je afvragen of een drag along-bepaling redelijk is. Dat een 50%-aandeelhouder kan afdwingen dat de andere 50%-aandeelhouder zijn aandelen mee verkoopt, is vergaand. Daarvoor is het aandeel van de andere aandeelhouder (50%) simpelweg te groot.

In het geschetste voorbeeld van Ondernemer X was een drag along-regeling echter zeer passend en bruikbaar geweest.  Het klinkt immers onredelijk dat twee kleine aandeelhouders een deal kunnen dwarsbomen die de grootaandeelhouder dolgraag zou willen sluiten. Maar zonder drag along-bepaling is dat wel realiteit.

Daarom raden we in situaties waarbij er meerdere aandeelhouders zijn, altijd dringend aan om een aandeelhoudersovereenkomst te sluiten. Niet alleen de drag along-regeling kan daarin nuttig zijn, maar ook zaken als de verplichte aanbieding van aandelen, de wijze van het vaststellen van de koopprijs van de aandelen en een zogenoemde ‘Bad Leaver’-bepaling kunnen daarin worden vastgelegd.

Vragen over een aandeelhoudersovereenkomst en hoe daaraan invulling te geven? De adviseurs van Hoek en Blok gaan graag met je in gesprek.